Зикр намудан ба маврид аст, ки вазъияти ҷаҳони имрӯза моро водор мекунад, ки фаъолияти самараноки тамоми сохторҳои давлатиро барои таъмини боэътимоди сулҳу субот ва амнияти кишварамон равона созем ва барои ҳар як сокини кишвар шароити арзандаи зиндагӣ ва ҳаёти осиштаро муҳайё кунем.
Бояд ёдовар шуд, ки дар шароити ҳасоси асри ҷадид зиракии сиёсӣ ва мафкураи патриотии мо, ҷавонон мудирияти амнияту осоиштагии мо хоҳад буд. Мо ба таъмини амният, сулҳу субот, ҳифзи якпорчагии сарзамини аҷдодӣ, ки яке аз рукунҳои асосии сиёсати давлати Тоҷикистон мебошад, аҳамияти ҷиддӣ медиҳем. Бояд гуфт, ки маҳз бо шарофати таъмини анияти давлатӣ мо метавонем ба дастовардҳои гуногун ва муҳимми давлатӣ аз ҷумлаи ҳифзи амнияти миллӣ ва мудирияти сарҳад сазовор шавем.
Бояд қайд намуд, ки барои нигоҳдории фазои солими ҷомеа, тинҷию оромии мамлакат ва осудаҳолии мардум ҳар як шаҳрванд ва сокини кишвар саҳмгузор аст. Амният, ин пеш аз ҳама арзиш аст, арзиши инсон, арзиши ҷомеа ва давлат. Вазъияте, ки дар он хавфу хатар эҳсос намегардад, амният ном дорад. Амният ҳолати устувори шароити мусоид ва беҳтар намудани шароити зиндагии арзанда мебошад. Амният кафили рушди инсоният буда, аз ин хотир он дар ҳаёти инсон нақши асосӣ дорад. Манфиатҳои миллӣ дарки муҳиммияти ҳифзи бақо ва таъмини рушду инкишофи устувор, нигоҳдошти ягонагӣ ва симои фарҳангию таърихии худ, таъмини амнияти шахс, ҷомеа ва давлат ва ниҳоятан таъмини устувории ҷомеа мебошад.
Амният кафили устувории ҷомеаи солим ва ояндаи дурахшони ҳар халқу миллат ба ҳисоб рафта, дар таърихи давлатдории кишвар нақши басо муҳим мебозад. Масалан, он метавонад ба рушди мудирияти сараҳад ва ояндаи солими ҷомеа умед бахшад, дар соҳаҳои ҳаёти ҷамъиятӣ, махсусан, соҳаи иҷтимоӣ, иқтисодӣ, соҳаи сиёсат ва дигар соҳаҳои ҷамъиятӣ самараи некро ба вуҷуд оварад. Амният метавонад дасту дилу нияти поки инсонро ба ояндаи дурахшон ва ояндаи нек умед бахшад.
Амният ин мафҳуме мебошад, ки дар муносибат бо ҳамаи мавҷудоти зинда алоқамандӣ дорад. Амният дар Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон “Дар бораи амният” чунин шаҳр дода шудааст: “Амният ҳолати муҳофизатии манфиатҳои ҳаётан муҳими шахс, ҷомеа ва давлат аз таҳдидҳои дохилӣ ва хориҷӣ мебошад. Манфиатҳои ҳаётан муҳим мавқеи эҳтиёҷотест, ки қонеъгардонии онҳо мавҷудият ва имконияти рушди тамоми шахс, ҷомеа ва давлатро таъмин мекунад”. Манфиатҳои ҳаётан муҳимми мамлакат дар таҳияи давлатдорӣ нақши калидӣ дошта, дигар навъҳои он аз ин маншаъ мегиранд.
Бояд гуфт, ҳифзи мудирияти сарҳад натанҳо вазифаи сарбозону афсарон ва дигар мақомотҳои қудратӣ,балки яке аз вазифаҳои муҳимтарини ҷомеаи шаҳрвандӣ мебошад. Мо дар шароити ҳассосу тағйирёбандае қарор дорем, ки ҳамарӯза воқеаҳои сиёсӣ ба худ тобиши нав пайдо менамояд. Ҳар як кишвар кӯшиш дорад, ки дар ин вазъият бо тамоми қувваи зеҳниву иқтидори иқтисодиаш баҳри ҳимояи амнияти миллӣ, манфиати миллӣ, таъмини бехатарии миллӣ, таъмини озуқавории миллӣ, таъмини ҳуқуқӣ шаҳрвандон, таъмини саломатии мардум, таъмини беҳбудии ҳаёти солими мардум ва амсоли инҳо талош намояд. Аз ҳама муҳим агар дар ҷомеа ва дар давлат таъмини суботи сиёсӣ ҷой надошта бошад, дигар манфиатҳои зикргардида ба даст оварданаш аз назари воқеъбинона дур мебошад.
Сиёсатшиносӣ тоҷик С.С. Ятимов вобаста ба масъалаи амният чунин таъкид мекунад, ки: “Вазъи имрӯзаи олам дар минтақа мураккаб аст, аз ин хотир масъалаи аслӣ – таъмини амнияти шахс, ҷомеа ва худи давлат мебошад, ки дар маркази баҳс масъалаи ҳифзи сулҳу субот ва амният меистад. Ин мавзӯи дараҷаи аввал маҳсуб мешавад. Ҳар нафаре, ки қудрати фикри солимро дорад, намехоҳад чеҳра ба гиря бишуяд ва оҳанги рақс аз оҳу нола биҷӯяд”.
Имрӯзҳо дар шароити пурихтилофи асри муосир Ҷумҳурии Тоҷикистон дар таҳияи сиёсати давлатӣ ва таҳкими мудирияти сарҳад муносибатҳои дипломатии худро бо давлатҳои ҳамҷавор, минтақа ва ҷаҳон дар асоси сиёсати дарҳои боз ва сиёсати инсонпарваронаю хирадмандона ба роҳ мондааст. Маврид ба ёдоварист, ки ҷаҳони муосир пур аз ҳолатҳои тааҷҷубовар ва таҳдидҳои пай дар пай мебошад, ки он дар раванди мудирияти сарҳад мушкилиҳои гаронро ба бор меоварад. Аз ин хотир, дар шароити кунуни ва дар Тоҷикистони соҳибистиқлол моро зарур меояд, ки махсусиятҳои олами атрофро ба инобат гирифта, дар муқовимат бо ҳар гуна хавфу хатар ва таҳдидҳои минтақавию глобалии ҷаҳони муосир истодагарӣ намоем. Барои ин пеш аз ҳама мо бояд шоҳсутуни давлатдорӣ ва устувории амнияти солимро дар ҷомеа мустаҳкам созем.
Амният кафили устувории рушди босуббот дар ҳамаи самтҳои ҷомеа мебошад. Маҳз он имконият медиҳад, ки умед ба фардои дурахшон ва умеду ормонҳои мардум озодона ва ихтиёрона дар ҷомеа амалӣ гардад.
