Инсон аз аввали мавҷудияташ аввал макони худ Ватанашро ободу ҳифз кардаву баъд ба хотири ободиву рушди Ватан рўй ба сўйи дин ва арзишҳои маънавию ахлоқии он овардааст. Дар мафкураи ҳар ҷавон бояд ин андеша мақоми аввалро дошта бошад, ки «Беватан аз дин ва аз мазҳаби худ ҷудо аст!» Ҳуввияти миллӣ, эҳсоси ватандўстӣ, худшиносию худогоҳӣ, дўст доштани модар-ватан, эҳтироми падар, азиз доштани бародар ва хоҳар, огаҳ будан аз арзишҳои миллӣ, доштани ахлоқӣ ҳамидаи инсонӣ арзишҳои муқаддасе мебошанд, ки бояд дар ниҳоди ҳар фард аз ибтидо парварида шаванд. Ин арзишҳо метавонанд инсонро аз гароиш ба гуруҳҳои динии ифротгаро, иртиҷоию экстремистӣ ва терористӣ ва ё хиёнат ба ватан-модар нигоҳ дорад.
Президенти Тоҷикистон мўҳтарам Эмомалӣ Раҳмон аввалин нафаре ҳастанд, ки дар суханрониҳо ва китобҳои арзишманди дарсҳои худшиносию худогоҳии миллӣ ва ватандўстиро дар осори арзишманди худ ба тоҷикону ҷаҳониён баён намудааст. Ҳар ҷавони худшиносу худогоҳ бояд дарк намояд, ки бо ҷаҳду талошҳои Президенти Тоҷикистон, ки миллати тоҷик баъди ҳазосолаҳо ба таъриху фарҳанги милливу динии худ рў овард ва дар як фосилаи кўтоҳи таърихӣ даҳҳо чорабиниҳои фарҳангии сатҳи байналмилалӣ аз ҷумла ташкилу гузаронидани ҳамоишҳои бузурги байналмилаллӣ-бузугрдошти поягузори фарҳкнгу фиқҳи исломӣ Имоми Аъзам, гиромидошти нобиғаи башардусти олам ва орифи тавоно Мавлоно Ҷалолуддини Балхӣ дар Тоҷикистон баргузор гардид
Маънову мазмуни ҳадиси Паёмбари ислом «Муҳаббат ба Ватан аз гўшаи имон аст», ки мақбули хосу оми миллати мо гардидааст волотарин дарси ватандўстист барои ҳар фарди бошуур аст. Ё басандааст даъватҳои саршор аз меҳру муҳаббат ба ватану миллат барои ба даст овардани соҳибистиқлолӣ ва ҳифзи он, ки дар «Шоҳнома»-и безоволи Фирдавсӣ зикр ёфтаанд, ёдовар шавем. Пётр Столипин рушанфикир ва ислоҳталаби асри Х1Х менигорад, ки «Халқе, ки дорои рўҳия ва худогоҳии миллӣ нест, поруеро мемонад, ки дар он решаи миллаи дигар сабз хоҳад шуд».
Рушантарин амалҳои анҷом додаи гуруҳҳои ифротӣ ва терористӣ ба қатл расонидани модар ва куштори кудакони маъсум, инфиҷор додани анбуҳи зиёди одамон дар ҷойҳои ҷамъиятӣ, дар дохили панҷара зинда оташ задани муваффақтарин фардҳои соҳаҳои мухталиф ҳаёти ҷомеаи инсонӣ ва аз ҳама бадтар инфиҷор додани барҷастатарин нобиғаҳои олами сиёсат ва чеҳраҳои сиёсии втандўст, ки барои озодии миллӣ, истиқлолияти давлатӣ, таъмини сартосарии миллати худ пайваста талош намуданд дар мисоли асилзодаи тоҷик, қаҳрамони миллии Афғонистон Аҳмадшоҳи Масъуд, тоҷикзодаи асил-сиёсатмадори сатҳи байналмилалӣ собиқ Президенти Ҷумҳурии исломии Афғонистон Бурҳониддин Раббонӣ ва тавонотарин бонуи сиёсат сарвазири Ҷумҳурии исломии Покистон Беназир Буҳутто кори дасти ин тоифаи манфуртани террористон мебошад. Ҳувайдост, ки бо ин ҳама рафтори ваҳшиёна худро пайравони асили дини Ислом медонанд.
Пас бо кадом ақл, хирад, фаҳмиш, идрок ва эҳсоси арзишҳои инсонӣ ин тоифа ва гуруҳҳои ифротӣ, иртиҷоӣ ва ҷараёну равияҳои ғайриҳанафиро метавон бовар кард. Ва ё худ дидаву дониста дар масири гумроҳӣ ва гумномӣ гом бардошт.
