Мушкилие, ки имрӯз на танҳо мо, балки ҷомеаи ҷаҳониро ба ташвиш овардааст, ин зуҳуроти терроризм ва экстремизм мебошад. Ин ду хатар метавонанд сулҳу суботи мамлакатҳоро зери хатару таҳдид гузорад. Мо бо ин ду мафҳум шиносем, чун ҳар рӯз тариқи воситаҳои ахбори омма доир ба терроризм ва экстремизм хабарҳои нав ба навро мешунавем. Таррор дар “Фарҳанги забони тоҷикӣ” ба маънои роҳзану одамкуш, кисабуру дӯзд ва маҷозан ба маънои ҳиллагар, маккор, оварда шудааст. Ҳамчунин, бисёриҳо ба он назаранд, ки калимаи “терроризм” аз калимаи лотинии “terror” гирифта шуда, маънояш тарс ва ваҳм аст. Маънои аслии экстремизм бошад аз калимаи франсавии “extremism” ва лотинии “extremus” гирифта шуда, маънои аслиаш ифротгароӣ, тундравӣ, фикру андешаҳо, амалҳои тундравона, аз ҳадду андоза гузаштан аст. Терроризм ва экстремизм ҳамчун вабои аср ба амнияти ҷаҳон ба ҳар як сокини сайёра таҳдид намуда, барои башарият хатари на камтар аз силоҳи ядроиро ба миён овардааст. Рӯз то рӯз терроризм ва экстремизм ба хатари глобалӣ табдил ёфта, ҷаҳони муосирро ба ташвиш овардааст. Афзоиши ҷиноятҳои хусусияти экстремистӣ ва террористӣ дошта ба вусъат ёфтани терроризми байналмилалӣ, фаъолшавии унсурҳои тундраву ифродгаро, ҷалби ҷавонон ба сафи созмонҳои экстремистиву террористӣ мусоидат менамояд.
Гуруҳҳои муташаккили террористӣ зери ливои дин баромад менамоянд, вале чуноне, ки Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар суханрониҳои хеш таъкид месозанд, террористон миллат, дин, мазҳаб ва давлат надоранд. Террористон мехоҳанд бо истифода аз номи дин бо зулму ситам ва зуроварӣ ба мақсадҳои нопоки худ бирасанд. Рӯз то рӯз шумораи гуруҳҳои муташаккили террористиву ифротгароӣ меафзоянд ва бояд зикр кард, ки ҳангоми шунидани ин мафҳумҳо халқи осоишта безобита мегарданд ва ин масъала боиси нигаронӣ мебошад. Мутахассисону коршиносон бар он назаранд, ки ҳангоми истифодаи шумораи зиёди инсонҳо аз шабакаҳои иҷтимоӣ ва нодуруст дарк намудани баъзе хусусиятҳои он хатари паҳншавии терроризму экстремизм ба маротиб меафзояд. Гуруҳҳои террористию экстремистӣ ҷалби ҷавононро аз дохили шабакаҳои интернетӣ кори осон медонанд. Мушоҳидаҳо нишон медиҳанд, ки бисёртар ҷавонон шомили ин гуруҳҳо мегарданд. Азбаски ҷавонон қишри осебпазири аҳолӣ буда, иваз намудани фикру ақида ва хоҳишҳои онҳо басо осон аст, маҳз эшон нишони рақами яки гуруҳҳои ифротиву террористӣ мегарданд. Ба хотири пешгирии шомилшавии ҷавонон ба чунин ҳизбу ҳаракатҳо зарур аст, ки ҷавонон имрӯз бештар ба илмомӯзӣ фаро гирифта шаванд. Бояд дар ҳар қадам ба ҷавонон ёдрас намоем, ки онҳоро ояндаи дурахшону муваффақиятҳои беназир дар пеш аст. Агар ояндаи Тоҷикистони азизро обод, зебо, гулафшон дидан мехоҳем, пас мо, ҷавонон бояд аз имрӯз нақшаи фардои дурахшонро дар замири худ бунёд созем.
Ба ақидаи мо Тоҷикистон як киштиест дар баҳри ҷаҳонӣ ва мо, ҷавонон мавҷҳои пуртуғёне ҳастем, ки ин киштиро ба пеш хоҳем бурд. Имрӯз ба ҷавонон аз ҷониби Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон диққати махсус зоҳир мегардад. Дар шароите, ки имрӯз барои мо муҳайёст, метавонем дар ҳар нафас ба комёбиҳо ноил гардем. Президенти мамлакат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон аз мо, ҷавонон боварии калон доранд, пас мо низ кӯшишҳои ин абармардро пеши назар оварда, дар мафкураи хеш ба ҷуз талошу кӯшиш баҳри ободии диёр дигар чизеро ҷой надиҳем. Бояд Пешвои миллатро мо, ҷавонон ба худ идеал донем ва дар пайравӣ ба ин фарзонафарзанди миллат Тоҷикистонро обод созем. Бигзор кӯдакон хушбахт бошанду модарон лабханд бизананд, Ватан обод гардад ва кабутари сулҳ андар самои озодӣ барои ҳамеша парвози баланд дошта бошад.
**Само ҲОҶИЗОДА,**
