Дар тамоми динҳои ҷаҳон дӯст доштани ватану меҳан, ҳифзу марзу буми он яке аз вазифаҳои муқаддас дониста мешавад. Аз ҷумла дини ислом низ ватандориву ватандӯстиро гӯшаи аз имон гуфтааст. Ҳадиси пайғамбар низ дар бораи Ватандорӣ гӯшаи эмон аст, миёни мардум хеле роиҷ аст. Нафаре, ки худро соҳибэмон мешумораду даст ба сина зада, хешро мусулмони комил метарошад, бояд ватану меҳани худро беандоза дӯст дорад. Ба Ватан содиқ бошаду доим дар фикру зеҳнаш обод кардани он бошад.
Аммо, дар шароити имрӯз, ки сулҳу осоиштагӣ оромиву тинҷӣ ба ганҷи бебаҳо ва ноёфти нодиртарин мубаддал гаштааст, баъзе инсону гурӯҳи инсонҳо дар пайи аз несту нобуд ва барҳам задани он гаштаанд. Бо иттиҳомоти сохта ва факту далелҳои тахайюли мудом дар паи нобудии он «камари ҳиммат» бастаанд. Новобаста аз оне ки худро мусалмони асил ва ватандори воқеӣ ҷилва медиҳанд. Вале, дар асли на ба дин созгоранду на ба миллату на ба давлат. Ватанро ҷавлонгоҳи бозиҳои аҷнабиён карданӣ мешаванд. Ҳаркуҷое минбаре меёбанд аввалин ҳарфашон гилла кардан аз ҳамон Ватан мебошад. Худро мусалмони асил метарошанду дигаронро душмани Худову пайғамбараш нишон доданӣ мешаванд. Гӯё ҳадиси дар боло оварда шуда, ба онҳо ҳеҷ рабте надорад. Мудом дар пайи фитна андохтану мусалмонро ба мусалмон, ҳаммиллати худро бар зидди ҳаммилати худ ҷанг андохтани мешаванд. Ин гурӯҳи нооқилон фаъолон ва роҳбарони ҳизби фаъолияташ мамнуъи наҳзати исломии Тоҷикистон мебошад. То замоне, ки фаъолияташон дар дар Тоҷикистон қонунӣ буду расман манъ нашуда буд, дар дохили кишвар фаъолияти тахрибкоронаро нисбати сулҳу субот ва оромии кишвар ба таври густурда ба роҳ монда буд. Вале, ба ҳамаи ин қаноат накарданду даст ба яроқ заданд. Чанд нафаре аз ҳамватанони худро бе ягон сабаб ғуррамарг карданду роҳ ҷониби кишвари хориҷаро гирифтанд.
Дар онҷо, ки пешакӣ омодагии амиқ дида буданд, боз ба интиқод ва сиёҳ кардани Ватанашон оғоз намуданд. Гӯё бо ин корашон ниқор гирифтан мехостанд Аммо, ниқор аз кӣ ? Аз Ватан, аз миллат. Бо маслиҳат ва машварати чанд аҷнабӣ, чанд душмани тоҷик, чанд бадхоҳи миллат, ки барои наҳзатиҳо ҳам Ватан гаштаасту ҳам давлат, ҳам модар гаштаасту ҳам фарзанд, ҳам падар гаштаасту ҳам завҷа, даст ба кор шудаанд.
Маҳз ҳамин супоришҳо буд, ки тибқи иттилои расонаҳои хабарӣ аз 10-уми сентябри соли ҷорӣ дар шаҳри Варшаваи Полша конфренсияи баргузор мегардад, ки дар он наҳзатиҳои ифротӣ аз ватану миллат гилла менамоянд.
Новобаст аз оне, ки то ин замон дасти ятимеро нагирифтаанд, роҳеро обод накардаанд, барои касе бе ғараз маблағе надодаанд, пулеро насохтаанд, сафсатахонӣ мекунанд. Бо шиору плакатҳо чун гадо пеши сафоратхонаҳо мераванду бо ин корашон душманро шод мегардонанд. Дар ҳоле роҳбарони наҳзатӣ аз давлат гила мекунанд, ки волидайни бештари онҳо то имрӯз аз ҳисоби нафақаи ҳамин давлат зиндагонӣ менамояд. Аммо, ҳамаи ин чизҳоро фаромӯш кардаанд, гӯё намедонад ё аниқтараш донистан намехоҳад.
Аз номи дини ислом пайваста лоф мезананд. Талош менамоянд, ки ҳатто аз он дин ба нафъи шахсиву гурӯҳи худ истифода баранд. Дине, ки софу тоза мебошад, ба сиёсати ифлос омехта кардани мешаванд. Худро ҳимоятгари дин ба мардум муаррифӣ мекарданд, аммо дар асл бӯе аз ислом надоштанд.Ҷомеаи Тоҷикистон ду даҳсола қабл, ки ба доми эшон афтода буд, ин маротиба нисбати эшон эҳтиёткорона муносибат дошт. Аз инҷо буд, ки дигар мавқеашро дар миёни мардум аз даст доду ягона пуштибонаш танҳо хадамотҳои махсуси кишварҳои хориҷа гаштааст. Дар ин кор бошад дигаронро муқассир медонад. Тариқи сомонаҳои интернетӣ аз амният гила мекунанд, ки ҷойгоҳи наҳзатро дар ҷомеа танг намуд.
Вале, мутмаинан, ин ҳама сафсатахонӣ кардан, дар сомонаи интернетӣ суханронӣ намудан дар нишасту ҳамоишҳое, ки бар зарари миллат аст, муваққатӣ мебошад. Зеро инсоне, ки дини худоро мавриди сӯйистифода қарор медиҳаду онро барои расидан ба аҳдофи нопокаш истифода мебарад, ба лаънатӣ худованду бандагонаш дучор мегардад
Баҳром Қодирӣ
