Яке аз омилҳои асосии буҳрон ва муқовимати шадиди сиёсӣ, ки оқибат ба ҷанги таҳмилии шаҳрвандӣ овард, фалаҷ шудани тамоми сохторҳои идоракунӣ ва давлатдорӣ дар оғози истиқлол ба шумор меравад. Бесарусомонӣ, қонуншиканӣ, гирдиҳамоиҳои беохири ғайриқонунӣ, майдоншинӣ, дуздӣ, ғоратгарӣ, гаравгонгирӣ, куштор, лату кӯби одамони бегуноҳ, ки ҷомеаи Тоҷикистонро ба ҳолати тарсу ваҳм, ноумедӣ, маъюсӣ, нобоварӣ ба давлату Ҳукумат, хатари аз байн рафтани давлати соҳибистиқлоли тоҷикон оварда буд, маҳз ҳолати фалаҷ гардидани фаъолияти тамоми сохторҳои давлатӣ, хосатан мақомоти ҳифзи ҳуқуқ буд.
Қонуншиканӣ дар оғози марҳилаи соҳибистиқлолии Тоҷикистон то ҳадде расида буд, ки Президенти нахустин Қаҳҳор Махкамовро тавассути фишор маҷбур карданд, ки ба истеъфо равад. Куштори ваҳшиёнаи Прокурори генералии Ҷумҳурии Тоҷикистон Нурулло Ҳувайдуллоев (24.08.1992) аз ҷониби силоҳбадастони ташкилоти террористӣ - экстремистии ҳизби наҳзати исломӣ далели он буд, ки қонун, шаъну эътибор ва ҷони инсон дар назди гурӯҳҳои силоҳбадасти мухолифин арзише надошта, онҳо омода буданд, ки барои расидан ба ҳадафҳои нопоки хеш аз даҳшатноктарин васила - куштор, зӯроварӣ, таҳдид ва гаравгонгирӣ истифода баранд. Гаравгон гирифтани вакилони Шурои Олӣ ва аъзои Ҳукумат (муовини Сарвазири ҷумҳурӣ) далели беҳокимиятӣ, қонунпоймолкунӣ, фалаҷ шудан ва бетарафии сохторҳои давлатӣ маҳсуб мегардид.
Бо таҳдиду зӯроварӣ, зери мили силоҳ маҷбур сохтан ва гирифтани аризаи Президенти ба тарзи овоздиҳии умумихалқӣ интихобшуда Раҳмон Набиев (6.09.1992) дар фурудгоҳи Душанбе аз ҷониби ба истилоҳ “ҷавонони Душанбешаҳр”, ки дар асл силоҳбадастони ТЭТ ҲНИ буданд, нуқтаи олӣ ё ҳадди баланду ниҳоии қонуншикании гӯшношунид, бемисл ва билкулл фалаҷ шудани тамоми шохаҳои ҳокимияти давлатӣ дар ҷумҳурӣ ба шумор мерафт.