Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон санади сиёсиву ҳуқуқиест, ки ҳамчун сарчашмаи ташаккули низоми нави қонунгузорӣ, ибтидои оғози тамоми дастовардҳои бузурги миллӣ ва ширкати озодонаву васеи шаҳрвандонро дар ҳаёти сиёсиву иҷтимоӣ, иқтисодӣ ва фарҳангии мамлакат ва идораи давлат таъмин намуд.
Конститутсияро бо ибораи дигар ҳамчун бахтномаи миллат ва сарчашмаи тамоми қонунҳои асосии дигар номидан мумкин аст ва он тавонист ифодагари манфиатҳои халқ бошаду тоҷиконро дар арсаи олам муаррифӣ созад.
Ин санади муҳимми тақдирсоз аз ҷониби коршиносони байналмилалӣ дар радифи панҷ Конститутсияи беҳтарини давлатҳои узви Созмони Амният ва Ҳамкории Аврупо номбар шудааст.
Пешвои муззами миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон чун Қаҳрамони замони муосир дар пешрафт ва рушди давлатории тоҷикон нақши басо бузург гузоштааст, ки дар қисмати муқаддимавии Конститутсия дарҷ гардидааст, ки “Тоҷикистон давлати иҷтимоӣ буда, барои ҳар як шаҳрванд зиндагии шостаро таъмин месозад” ва мо имрӯзро ҳамагон дидем ва Роҳбари олии мамлакат барои мардуми заҳматкаши тоҷик дар ҳақиқат зиндагии шоистаро фароҳам овард.
Қайд кардан ба маврид аст, ки қабули Конститутсия дар таърихи навини кишвари азизамон рӯйдоди сарнавиштсоз, муайянкунандаи роҳу равиш ва рушди устувор гардид.
Мувофиқи он озодии инсон ва шаҳрвандонро давлат риоя, эътироф ва ҳифз менамояд. Ҳуқуқу озодиҳои инсон аз ҷониби давлат кафолат дода мешавад. Бори нахуст кишвари азизи мо дар сатҳи Конститутсия ба ҷомеаи ҷаҳон эълон дошт, ки халқи Ҷумҳурии Тоҷикистон озодӣ ва ҳуқуқи шахсро арзиши олӣ дониста, баробарҳуқуқӣ ва дӯстии миллату халқиятҳоро эътироф мекунад ва ҷонибдори бунёди ҷомеаи адолатпарвар мебошад.
