Терроризм чист ва террорист кист?
Читавре, ки дар моддаи 3 Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон “Дар бораи мубориза бар зидди терроризм” (аз 16 ноябри соли 1999, №845) ба таври возеҳу равшан дарҷ гардидааст, терроризм - яъне зӯроварӣ ё таҳдиди истифодаи он нисбати шахсони воқеӣ, маҷбур кардан ё таҳдиди истифодаи он нисбати шахсони хуқуқӣ, ҳамчунин нобуд сохтани (зарар расонидан) ё таҳдиди нобуд сохтани (зарар расонидан ба) амвол ё дигар обектҳои моддии шахсони воқеӣ ва ҳуқуқӣ, ки боиси хавфи ҳалокати одамон, расонидани зарари басо ҷиддӣ ба амвол ё ба миён омадани оқибатҳои барои ҷамъият хавфнок, ки бо мақсади халалдор сохтани амнияти ҷамъиятӣ, тарсонидани аҳолӣ ё расонидани таъсир ҷиҳати аз ҷониби мақомоти ҳокимият қабул намудани қарори барои террористон мақбул ё қаноатбахш намудани манфиатҳои ғайрихуқуқии амволӣ ва (ё) дигар манфиати онҳо, инчунин таҷовуз ба ҳаёти арбоби давлатӣ ё ҷамъиятӣ бо мақсади суст кардани сохти конститутсионӣ ё амнияти давлат, ҳамчунин бо мақсади қатъ гардидани фаолияти давлатӣ ё дигар фаъолияти сиёсӣ ё содир намудани чунин кирдор бинобар интиқом барои чунин фаолият, инчунин сӯиқасд ба ҳаёт, расонидани зарари ҷисмонӣ ба ходими давлатӣ ё ҷамъиятӣ ё намояндаи ҳокимият, вобаста бо фаолияти давлатӣ ё ҷамъиятии онҳо, бо мақсади ноором сохтани вазъият ё расонидани таъсир ҷиҳати қабули қарор аз тарафи мақомоти давлатӣ ё монеъ шудан ба фаъолияти сиёсӣ ё ҷамъиятӣ, инчунин ҳамла ба намояндаи давлати хориҷӣ ё корманди ташкилоти байналхалқии таҳти ҳимояи байналмилалӣ қарордошта ё аъзои оилаи бо ӯ истиқоматкунанда, инчунин ба биноҳои хизматӣ ё истиқоматӣ ё воситаи нақлиёти ашхосе, ки таҳти ҳимояи байналмилалӣ қарор доранд, агар ин ҳаракатҳо бо мақсади барангехтани ҷанг ё мураккаб сохтани муносибатҳои байналхалқӣ содир шуда бошанд, мебошад.
Яъне, терроризм – зуҳуроти номатлуби иҷтимоӣ-сиёсӣ ва ҷиноие ба шумор меравад, ки аз муқобилиятҳои дохилию берунаи ҷамъият ва баъзе аз афроди сиёҳтинат асос меёбад. Терроризм хатари бисёрҷабҳаеро барои шахсият, ҷамъият ва давлат доро мебошад. Он якчанд хусусиятҳоро дар бар мегирад, ки яке аз онҳо идеологияи террористӣ ном бурда мешавад. Паҳнкунандаи ин идеология, бе шакку шубҳа, ташкилоти террористии мухталифи ба таври ғайриқонунӣ ва пинҳонӣ амалкунанда маҳсуб меёбанд. Ин гуна ташкилот дар тамоми дунё фаъолият намуда, пайравонашон дар сартосари олам амалҳои ғайриқонунии хешро пиёда карда истодааст. Терроризму ифротгароӣ ва шаклҳои мухталифи он, ба ҷомеаи байналмилалӣ, инчунин ба ҳамон андоза ба ҷомеаи имрӯзаи мо низ хатари зиёд дорад.
Маънои калимаи “терроризм” низ, ки аз калимаи лотинии “terror” гирифта шудааст, “тарс ва ваҳш” аст. Террорист мехоҳад мақсаду мароми худро бо роҳи зӯроварӣ, куштор, тарконидан, тарсу ваҳм амалӣ созад. Чунки ӯ медонад, ки террор кардан ҷомеа ва мардумро ба ҳолати тарсу ҳарос, ноумедӣ, оҷизию нотавонӣ меафканад.