Ба Кабириву “кабириҳо” гуфтанием:
– худобехабарони ватангадо, бас аст тафриқандозӣ!
– Кабирии модарбахато, бас аст хунрезӣ!
– золиму хунхор, разилу беимон бас аст ятим мондани фарзандон, беваву бесарпаноҳ гузоштани модарон, доғи фарзанд дидани падару модарон!
– беимони хайвонсифат ба ғайр аз Ту ва косалесонат кадом инсони солимфикр барои зиндагии хушбахтонаи мардум монеъ мешавад?
– ин ҳамон ту барин ватанфурушони беимону лаин, ки ҳоло ҳам чашмашон дар хоб асту ин зиндагии осудаву ободро дида наметавонанд!
– ин хамон ту барин хоинони ватан, ки мансабу курсиҳои роҳбари давлат бовар кардаро туфайли аъмоли ношоиставу хиёнат ба Ватан аз даст додаву дар аламанд!
– фаромуш насозед, ки ба хотири осоиштагӣ Пешвои миллат замоне 30 дарсади вазифаҳои калидии ҳукуматро ба ихтиёри нерӯҳои мухолифин вогузор намуданд, аммо ту ва ту барин беимонон хиёнат ба Ватан кардед!
– имрӯз ту! Кабирии беимону хунхору золим ва ватанфурӯш ҳар минбаро бо пуштибонии хоҷагонат ба манфиати худу зиёни миллат истифода мекунӣ!
– ҳаминро бидон Кабирии ҳайвонсиришт! Ҳақиқат барои халқ ошкор аст, ҳоҷат ба шарҳу тавзеҳи сохтаву дурӯғин нест.
– Бо ин гуфтаҳои бемантиқат ошкоро баён намуди, ки туву ҳаммаслаконат хиёнаткор ҳастед, на чизи дигар!
