Аз рӯзе, ки инсоният соҳибқалам гардид ва қишри иҷтимоие чун зиёӣ ба майдон омад, аксарияти онҳо ба муқобили ҷанг буданду сулҳу оромиро васф менамуданд. Агарчанде барои фазои ором, барои пешгирӣ аз ҳама гуна зуҳуроти ҷангзо, сохторҳои қудратӣ масъул бошанд ҳам, вале ҳар як фарди ҷомеа бояд ба хотири оромии кишвараш ҳушёр ва саҳмгузор бошаду бар зидди арзишҳои ғайрихуддӣ мубориза барад.
Мусаллам аст, ки дар ҳар давру замон бо дарназардошти тағйирпазирии ҷаҳони муосир шахс, ҷомеа ва давлат ба амният ниёз дорад. Амният, суботу оромӣ ва осудагии зиндагист. Зери ин мафҳум имрӯзу оянда, идомаи зиндагӣ ва орзуву омоли башарият нуҳуфтааст.
Дар раванди мудирияти давлатдорӣ ва бунёди ҷомеа нақши амният басо мубрам ва муҳим буда, дар рушди бошукӯҳи ҷомеа саҳми аввалиндараҷаро соҳиб аст. Вожаи амниятро ҳар як шахс ба маънии хоссе дарк мекунад, аммо мафҳуми ин калима дар фарҳанги забони тоҷикӣ маънои осоиштагӣ, оромӣ, амонӣ, тинҷӣ, бехавфиро ифода мекунад.