Агар мо ба таърихи низоъҳои сарҳадии Тоҷикистону Қирғизистон назар афканем, мебинем, ки он ҳанӯз аз замони дар Иттиҳоди Шӯравӣ будани кишварҳои мазкур оғоз гардида, то ба имрӯз давом карда истодааст. Сабаби асосии ин низоъҳои бардавом дар он аст, ки ҷонибҳо то ҳол дар аломатгузорӣ ва муайянкунии хатти сарҳади байни якдигар ба мувофиқа нарасидаанд.
Ҷумҳурии Тоҷикистон борҳо кӯшиш намуд, то ки масъалаи мазкур бо роҳи мусолиҳа зудтар ҳалли худро ёбад. Аммо ҷониби Қирғизистон доимо ба ин ё он баҳона ба музокиротҳо оид ба ҳалли мушкилоти мазкур ё аҳамияти ҷиддӣ намедиҳад ё ин ки онро ба низоъҳо бурда мерасонад.